وقاحت را بجایی رسانده است این علی خامنه‌ای که حدی برای آن متصور نیست. حدود ۷ ماه پیش و در پی فراخوان میرحسین موسوی و مهدی کروبی به‌عنوان دعوت از مردم ایران برای شرکت در تظاهرات همبستگی مرم ایران با مردم تونس و مصر به مناسبت برافتادن دو دیکتاتور مصر و تونس، دو رهبر آشتی‌ناپذیر جنبش ملت ایران بدون هرگونه تشریفات قضایی از جمله تشکیل دادگاه و داشتن وکیل، بهمراه همسران‌شان به حبس نانوشته و ناگفته رژیم جمهوری اسلامی گرفتار آمدند: آیا ما مردم مقصر نیستیم؟
در ادامه، این دو تن برای مدت زیادی از دیدار خانواده و نزدیکان محروم شدند: آیا ما مقصر نیستیم؟
بارها دستگاه امنیتی با اشاعه شایعه و سنجیدن درجه‌ی حساسیت جامعه نسبت به موضوع موسوی و کروبی، تنگ‌تر شدن حلقه محاصره این دو عزیز را به اجرا گذارد: آیا ما مقصر نیستیم؟
چندی پیش از کم شدن وزن موسوی خبرهایی به بیرون درز پیدا کرد و در پی آن شایعه بیماری شدید موسوی در جامعه سرایت پیدا کرد: آیا ما مقصر نیستیم؟
امروز همسر کروبی اعلام کرد که مهدی کروبی را از او جدا کرده و به آپارتمان کوچکی منتقل کرده‌اند: آیا ما مقصر نیستیم؟
***
ما چه باید می‌کردیم که نکردیم در واکنش به تمامی رخدادهای پس از دستگیری رهبران سیاسی جامعه؟ آیا با توجه به خطای مکرر حریف در زمین بازی و اخراج و دربند کردن دو بازیکن اصلي و گُل‌زن، ما باید قهر کرده و به عنوان اعتراض صحنه را ترک می‌کردیم، یا با توجه به حقانیت‌مان باید تشویق تیم‌مان را تا پیروزی نهایی ادامه می‌دادیم؟ آری ما در نیمه راه، عرصه مبارزه را رها کردیم و در خمودی سی ساله قبل از انتخابات ۸۸ فرورفتیم. اگر از خواب بیدار نشویم، قافیه را می‌بازیم
خامنه‌ای پر رو شده است. او همانی است که پس از واقعه ۱۸ تیر در برابر دوربین اشک تمساح ریخت و بسیاری از ما باور کردیم. او همانی است که پیرامون قتل‌های زنجیره دستور اشد مجازات برای مسببان واقعه را صادر کرد، در صورتیکه دیدیم وکلای کشته شدگان به جای آمران و عاملان، به پاداش حبس رسیدند. او همانیست که پس از واقعه کهریزک با حیله همیشگی‌اش قیافه حق به‌جانب گرفت و تن علیلش را به‌رخ کشید و دستور دستگیری آمران و عاملان را داد که هنوز پس از دو سال و نیم از آن واقعه، می‌بینیم که گردن متهم ردیف اول یعنی سعید مرتضوی کلفت‌تر از گذشته شده است و نه تنها ابراز تاسفی در کلامش دیده نمی‌شود که سینه‌ای سپر کرده در برابر دوربین ها، با رهبران ضد مردمی حکومت به پالوده خوردن مشغول است. چرا؟ چون خود را دل‌خوش کردیم به چند اعلامیه غیر اثرگذار و چند حرکت اعتراضی دانشجویی -که واقعا شرمنده‌ی آنهاییم چراکه آنها را بارها در عرصه مبارزاتی تنها گذاشته‌ایم - در گوشه و کنار کشور. آیا واکنش ما ملت به دژخویی‌های رژیم سبب چنین وقاحتی نشده است: براستی، مقصر اصلی کیست؟
