با این فرض دائمی که می‌توان تا پایان عمر با حضور نیروهای نظامی در صحنه و خیابان قدرت‌نمایی کرد و بر مردم حکومت نمود به باور من پندار باطلی‌ست
یک - حضور نظامیان در خیابان‌ها دارای هزینه‌های مالی - که از هزینه‌های ملموس به‌شمار می‌رود - هنگفتی‌ست و با توجه به شرایط اقتصادی وحشتناک کشور، این هزینه‌ها را باید از دهان مردم گرفت تا بتوان خرج نظامی‌گری را پرداخت کرد
دو - حضور نظامیان در خیابان ها دارای هزینه‌های غیرملموس به مراتب بیشتر از هزینه‌های مادی نیز است. در درجه نخست به تدریج این سوال در ذهن نظامیان نقش می بندد که حکومت برای استمرار سرکوب مردم از آنها مایه می‌گذارد و کثافتکاری‌های خود را پشت سر آنها پنهان نموده‌اند که سببِ بی‌آبرویی آنها جلوی سر و همسر و در و همسایه می‌شود و در درجه دوم حضور نظامیان باعث ریزش ترس مردم می‌شود
سه - در قرن بست و یکم در هیچ کجای دنیا، حکومت نظامی نمی‌تواند پایدار باقی بماند. در کشور ما نظامیان بدون هیچ ابایی در تمامی عرصه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... حضور دارند و این بسیار خطرناک می‌نماید در جایی که در تمامی کشورها نظامیان از محبوب ترین چهره‌ها هستند در کشور ما تبدیل شده‌اند به منفورترین‌ها! در این برخورد فرسایشی، با توجه به سایر عوامل دلسرد کننده و معترض‌ساز، که حاکم بر فضای کشور است و راه حلی هم برای برطرف کردن آن دیده نمی‌شود، آیا بازنده نهایی رژیم است یا مردم
***
بنابراین سوال اساسی اینست که آیا حضور نظامیان و شبه نظامیان در خیابان‌ها، نشانه‌ی قدرت علی خامنه‌ای و هرم قدرت است یا گویای زبونی و ترس آنها از مردم؟
